Τα έργα και οι μέρες της κυβέρνησης της ΝΔ προκαλούν μαζική οργή, αυτό είναι πια ολοκάθαρο. Δεν είναι «μόνο» η ακρίβεια, οι περικοπές και οι ιδιωτικοποιήσεις που την πυροδοτούν. Είναι και όλα τα σκάνδαλα που συνοδεύουν αυτές τις επιθέσεις: οι υποκλοπές, το «τάισμα» των ΜΜΕ, οι προσπάθειες να κουκουλωθεί, να μπαζωθεί κυριολεκτικά και μεταφορικά, το έγκλημα των Τεμπών. Ποιος μπορεί να βάλει στοπ σε αυτές τις αθλιότητες; Η απάντηση που έρχεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο, είναι ότι βασικό στοιχείο της απάντησης είναι οι θεσμοί της Ε.Ε.
Για παράδειγμα πριν μια βδομάδα ο Γεωργιάδης έκανε οργίλες δηλώσεις καταγγελίας κατά της Λ. Κοβέσι, της ευρωπαίας εισαγγελέα, για τις δηλώσεις της για τα Τέμπη. Ο τομεάρχης Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε: «η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να βάζει τη χώρα στο ευρωπαϊκό περιθώριο, θα πρέπει άμεσα: Να καταλάβει ότι η χώρα μας ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεσμεύεται από τις αρχές και τις αξίες του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Να συνηθίσει στην ιδέα ότι οι δικαστικοί λειτουργοί στην Ευρώπη λειτουργούν ανεξάρτητα και δεν υπακούν στις επιθυμίες της ελληνικής Κυβέρνησης».
Τα ίδια λίγο πολύ ειπώθηκαν μετά το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για παραβιάσεις του «Κράτους Δικαίου» στην Ελλάδα. Κι όπως έγραφε η Αυγή: «Συγκεκριμένα, γίνεται κάλεσμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αξιολογήσει την εκταμίευση των κονδυλίων της ΕΕ προς την Ελλάδα, με τη χώρα μας να κινδυνεύει να καταλήξει σαν την Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν, όπου δισεκατομμύρια ευρώ παρακρατήθηκαν από το 2021, για την κατάσταση του κράτους δικαίου».
«Μητσοτάκης όπως Όρμπαν» ήταν ο τίτλος του άρθρου και οι θεσμοί της Ε.Ε υποτίθεται είναι η ασπίδα για να μη καταλήξουμε εκεί. Όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Καταρχήν, να θυμηθούμε ότι οι «θεσμοί» της Ε.Ε δεν είναι δημοκρατικοί. Μόνο το ευρωκοινοβούλιο εκλέγεται κι οι αρμοδιότητές του είναι στην ουσία «συμβουλευτικές». Είναι πια μια χειροπιαστή εμπειρία το γεγονός ότι οι υπουργοί και οι βουλευτές δεν ελέγχουν ούτε το κράτος ούτε τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Τα κέντρα λήψης των αποφάσεων βρίσκονται μακριά από κάθε δημοκρατικό έλεγχο. Αν αυτό ισχύει μια φορά για τα εθνικά κράτη, ισχύει δέκα φορές για την Ε.Ε.
Είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος που επεξεργάζεται τις πολιτικές της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η γνωστή μας Κομισιόν. Οι Γενικές Διευθύνσεις της συγκροτούν Ομάδες Εμπειρογνωμόνων για την επεξεργασία της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Τη μερίδα του λέοντος την καταλαμβάνουν εκπρόσωποι μεγάλων επιχειρήσεων ή «ειδικοί» που εργάζονται ή έχουν εργαστεί για λογαριασμό τους. Και βέβαια, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν: είναι ο θεματοφύλακας της «δημοσιονομικής πειθαρχίας».
Είναι ο Μητσοτάκης παρέα με τον Όρμπαν ο κακός όφις στο δημοκρατικό παράδεισο της ΕΕ; Η απάντηση είναι όχι. Αν κοιτάξουμε στην υποτιθέμενη κοιτίδα του «ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού», τη Γαλλία, βλέπουμε τον Μακρόν να περνάει τον ένα αντιδημοκρατικό νόμο «έκτακτης ανάγκης» μετά τον άλλο, πότε ενάντια στους διαδηλωτές, πότε ενάντια στους μετανάστες. Μπορεί ο Όρμπαν να μπήκε στο στόχαστρο των «θεσμών» της Ε.Ε για τους δικούς τους λόγους, αλλά η «μεταφασίστρια» Μελόνι έχει γίνει μέλος της «ευρωπαϊκής οικογένειας».
Οι εξουσίες των «ευρωπαϊκών δικαστηρίων» και οι «οδηγίες της Ε.Ε» ήταν και παραμένουν ο πολιορκητικός κριός για να «συντονιστούν» οι εθνικές νομοθεσίες στην πολιτική της «απελευθέρωσης της αγοράς» (των σιδηροδρόμων μεταξύ άλλων, για να μην ξεχνιόμαστε), τις ιδιωτικοποιήσεις και γενικότερα στα συμφέροντα των καπιταλιστών. Οι δημοκρατικές ευαισθησίες και οι διακηρύξεις για τα δικαιώματα είναι το περιτύλιγμα.
Το πόσο υποκριτικό είναι αυτό το «περιτύλιγμα» το διαπιστώνουμε όταν κοιτάξουμε το θηριώδες νομικό και κατασταλτικό οπλοστάσιο που επιστρατεύει η Ε.Ε. ενάντια στους πρόσφυγες. Εδώ, οι διακηρύξεις περί κράτους δικαίου πάνε περίπατο και στη θέση τους προβάλλει ο ωμός ρατσισμός και η ισλαμοφοβία. Η συμφωνία ανάμεσα στην Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο για το νέο Σύμφωνο για το Άσυλο είναι χαρακτηριστικό.
Η Ε.Ε του φράχτη του Έβρου, της Φρόντεξ και των υγρών τάφων στη Μεσόγειο, όπως στην Πύλο, δεν είναι απάντηση στα αίσχη του Μητσοτάκη. Και αυτό δεν θα αλλάξει ακόμα αν το Ευρωκοινοβούλιο γεμίσει με ευρωβουλευτές του «προοδευτικού τόξου». Γιατί η Ε.Ε από τα πρώτα της βήματα, και σε όλες τις μεταμορφώσεις της, σχεδιάστηκε να εκπροσωπεί και να υπηρετεί την Ευρώπη του κεφαλαίου και πλέον του ρατσισμού και του πολέμου.
Ομόλογο
Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε στις Βρυξέλλες ο Μακρόν «έριξε» την ιδέα για ένα κοινό ευρωομόλογο για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας, με άλλα λόγια τη χρηματοδότηση των εξοπλισμών.
Η άμεση πίεση είναι η πορεία του πολέμου στην Ουκρανία. Η αμερικάνικη βοήθεια αγκομαχά και το κενό πρέπει να το καλύψει η Ε.Ε. Η πρόταση της Κομισιόν να χρησιμοποιηθούν τα «υπερκέρδη» από τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία στις ευρωπαϊκές τράπεζες δεν αρκεί να γεμίσει την «τρύπα». Κι ο Μακρόν, αφού εγκατέλειψε την ιδέα για αποστολή μονάδων του ΝΑΤΟ στο έδαφος της Ουκρανίας, πρότεινε αυτή τη λύση για να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος.
Την πρόταση την απέρριψαν η Γερμανία και άλλες «πλούσιες χώρες του βορρά». Έχουν τα δικά τους εξοπλιστικά προγράμματα μαμούθ και δεν έχουν διάθεση να μοιραστούν και άλλα βάρη στο όνομα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης».
Χρόνια πριν, το 2010, όταν έπεφτε η ιδέα του ευρωομολόγου για το χρέος υπήρχε μια ολόκληρη συζήτηση για τις «τσιγκούνες» χώρες του Βορρά που δεν ήθελαν να βοηθήσουν τον φτωχό Νότο. Τότε ήταν πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα να βάζει το ζήτημα στη Βουλή. Ήταν υποτίθεται η προοδευτική απάντηση στα πλαίσια της Ε.Ε.
Τώρα, αυτή η προοδευτική λύση κέρδισε έναν ακόμα υποστηρικτή. Ο Μητσοτάκης προσερχόμενος στην Σύνοδο Κορυφής δήλωσε: «Η Ευρώπη να μπορέσει να εκδώσει ευρωομόλογα που θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά και μόνο για την αμυντική της θωράκιση. Εχει έρθει η ώρα πια να μπορέσουμε να περιβάλλουμε με περιεχόμενο ουσιαστικό την ανάγκη της Ευρώπης να διασφαλίσει την άμυνα και την ασφάλεια».
Αυτό που παζαρεύουν στην Ε.Ε είναι πως ακριβώς θα μοιραστεί η πίτα (και τα βάρη) των εξοπλισμών. Δισεκατομμύρια για όπλα -και την «αμυντική» βιομηχανία που τα παράγει- για να μπορούν οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις να στηρίζουν τις επεμβάσεις τους από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή.
Μια αντιπολίτευση που αναζητάει «προοδευτικά αντίβαρα» μέσα στους θεσμούς της Ε.Ε κινδυνεύει να βρεθεί με σύμμαχο τον… Μητσοτάκη.
Υποκρισίες Μητσοτάκη
Οι ηγέτες της ΕΕ, την ίδια μέρα που οι ΗΠΑ έφερναν το ψήφισμά τους στον ΟΗΕ, στην εαρινή σύνοδο κορυφής τους έσπευσαν να ευθυγραμμιστούν με τη νέα γραμμή ζητώντας υποκριτικά «άμεση ανθρωπιστική παύση» που θα οδηγήσει «σε βιώσιμη εκεχειρία, άνευ όρων απελευθέρωση ομήρων και πρόβλεψη ανθρωπιστικής βοήθειας».
Τελευταίος και καταϊδρωμένος και ο Μητσοτάκης, δήλωσε για πρώτη φορά ότι «η Ελλάδα ζητά επίμονα μία κατάπαυση του πυρός» προσθέτοντας βέβαια ότι «αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται». Η απόφαση της ΕΕ «καλωσόρισε» επίσης την πρωτοβουλία «Αμάλθεια» για «θαλάσσιο διάδρομο μεταφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα» στην οποία από τον Μητσοτάκη και τον πρόεδρο της Κύπρου Χριστοδουλίδη μέχρι τον Μπάιντεν, όλοι προσπαθούν να δείξουν ότι «πρωτοστατούν».
Στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με την ανθρωπιστική βοήθεια. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι μια άμεση κατάπαυση του πυρός και απόσυρση του ισραηλινού στρατού από την Γάζα θα ήταν ο μόνος εύκολος και πραγματικός τρόπος για να φτάσει η ανθρωπιστική βοήθεια στην Γάζα. Τι εξυπηρετεί αλήθεια αυτή η πρόταση, πέρα από το να δείξει ότι οι ηγέτες της Δύσης «κάτι κάνουν» για τους Παλαιστίνιους;
«Ο Μπάιντεν κάνει λες και το λιμάνι ήταν δική του ιδέα και απάντηση στην πείνα. Δεν ήταν τίποτα από τα δύο» γράφει ο David Ηearst, εκδότης του Μiddle East Eye σε ένα άρθρο στο οποίο επιχειρηματολογεί ότι (με τα σύνορα στην Ράφα κλειστά και με ένα 70% των Παλαιστινίων που είναι εκεί να δηλώνει ότι δεν θα ήθελε να κατευθυνθεί προς την Αίγυπτο) η συγκέντρωση στα παράλια της Γάζας εξυπηρετεί τους στόχους του ισραηλινού κράτους να διώξει από θαλάσσης τους Παλαιστίνιους. Και συνεχίζει:
«Το σχέδιο για μια θαλάσσια οδό προς τη Γάζα μέσω της Κύπρου ξεκίνησε από τον Νετανιάχου, σύμφωνα με τα όσα είπε ανώτερη διπλωματική πηγή στην Jerusalem Post, σε συνεργασία με την κυβέρνηση Μπάιντεν. Η ημερομηνία κατά την οποία συνέβη αυτό είναι πιο σημαντική από την ταυτότητα του συντάκτη του σχεδίου. Σύμφωνα με το εν λόγω δημοσίευμα, ο Νετανιάχου περιέγραψε τη στρατηγική του στον Κύπριο πρόεδρο Ν.Χριστοδουλίδη στις 31 Οκτωβρίου, μόλις τρεις εβδομάδες μετά την επίθεση της Χαμάς. Με άλλα λόγια, η πλωτή προβλήτα δεν ήταν μια αντίδραση στην επικείμενη πείνα. Ήταν μέρος του σχεδιασμού που την δημιούργησε. Και κοιτάξτε πού κατασκευάζεται η προβλήτα. Ένα πολύ καλό και μεγαλύτερο λιμάνι υπάρχει ήδη στην πόλη της Γάζας, αλλά αυτό δεν θα βόλευε τους σκοπούς του Νετανιάχου. Το νέο λιμάνι εμφανίζεται στο τέλος του δρόμου που έχει χαράξει ο ισραηλινός στρατός στο κέντρο της Λωρίδας της Γάζας για να χωρίσει το βορρά από το νότο. Ενώ τα αμερικανικά στρατεύματα θα κατασκευάσουν την προβλήτα, η βοήθεια που θα περνάει από αυτήν θα διαχειρίζεται ή θα ελέγχεται από τον ισραηλινό στρατό...».
Αυτές οι παρατηρήσεις «κολλάνε» με την «ανθρωπιστική», καθησυχαστική δήλωση Νετανιάχου ότι «ο στόχος να εξαλείψουμε την Χαμάς στη Ράφα συμβαδίζει με το να επιτρέψουμε στον άμαχο πληθυσμό να φύγει από αυτήν» απαντώντας στο ερώτημα που θα καταλήξουν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι: Στριμωγμένοι σε τεράστιους καταυλισμούς αντισκήνων με μόνη διέξοδο την θάλασσα, με μοναδική διαφυγή την έξοδο με κάποια βαρκούλα προς την Αφρική, την Τουρκία ή την Ευρώπη.
Βέβαια, ούτε οι Παλαιστίνιοι θέλουν να φύγουν από την πατρίδα τους διευκολύνοντας την εθνοκάθαρση, ούτε οι ευρωπαίοι ηγέτες της ρατσιστικής ΕΕ-φρούριο θα ήθελαν να τους πάρουν και ούτε -τουλάχιστον μέχρι σήμερα- δεν έχουν αποδεχτεί τις «προτάσεις» του ισραηλινού υπ. Εξ για συνεργασία για «τεχνητά νησιά» στη Μεσόγειο προκειμένου να υποδεχθούν τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες.
Όροι
Αλλά αυτοί είναι οι όροι με τους οποίους σχεδιάζει το αμερικάνικο επιτελείο να πιέσει το Ισραήλ για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση όχι μόνο για μια πιο μόνιμη εκεχειρία αλλά για τη λύση «δύο κρατών» που υποτίθεται υποστηρίζει στην Παλαιστίνη. Όροι που θα έχουν τους Παλαιστίνους με την πλάτη στο τοίχο διευκολύνοντας το Ισραήλ να συνεχίζει την «αργή» εθνοκάθαρση στην Γάζα συνεχίζοντας τους εποικισμούς στην Δυτική Όχθη, όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια, μετά τις συμφωνίες του Όσλο αλλά με χειρότερους όρους.
Προς το παρόν, βέβαια, παραμένει το ερώτημα ποιος θα επιβάλλει στο Ισραήλ να εφαρμόσει την κατάπαυση του πυρός που αποφάσισε ο ΟΗΕ γιατί αλλιώς δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μια φενάκη. Το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να περιμένει κανείς τις διπλωματικές πρωτοβουλίες των ίδιων των ΗΠΑ.
Η απάντηση βρίσκεται στο τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που το Σάββατο 30 Μάρτη θα διαδηλώσει ξανά πλημμυρίζοντας το Λονδίνο όπως το περασμένο Σάββατο δεκάδες χιλιάδες διαδλωτές πλημμύρισαν το Δουβλίνο.
Οι τελευταίοι έξι μήνες κτηνωδίας και αντίστασης στην Γάζα αναδεικνύουν με σαφήνεια τέσσερα πράγματα: Ότι το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης είναι η μόνη αξιόπιστη δύναμη στο πλευρό των Παλαιστινίων και πρέπει να κλιμακωθεί. Ότι αυτό που συνειδητά επιδιώκει και συστηματικά οργανώνει με αργό ρυθμό ή με κρεσέντο το ισραηλινό κράτο, είναι μια εθνοκάθαρση με στόχο μια ενιαία σιωνιστική οντότητα από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο. Ότι σε αυτό το έγκλημα έχει συνένοχους τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους -με προεξέχουσα την Ελλάδα και τους τριμερείς της «άξονες» με το Ισραήλ- που ακόμη και όταν μιλάνε για σχέδια εκεχειρίας και «λύσεις δύο κρατών» στο μυαλό τους έχουν να εξασφαλίσουν το βασικό τους σύμμαχο στην περιοχή. Και ότι η μόνη απάντηση σε αυτά τα σχέδια είναι ένα ενιαίο παλαιστινιακό κράτος, πολυπολιτισμικό, πολυθρησκευτικό, δημοκρατικό χωρίς νόμους απαρτχάιντ, μια Παλαιστίνη ελεύθερη, από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο.